Prag | Praha
Prag… O masalımsı şehir. Herkesin aşkla bahsettiği, görenin hayran kaldığı o büyüleyici şehirde gezerken ben de aynı duygulara sahip değildim demek doğru olmaz. Türkiye’ye dönene kadar Prag’a yedi defa gitmiş oldum ve her gittiğimde orayı daha çok sevdiğime, bu şehre daha çok âşık olduğuma karar veriyorum.
Çekya’da yaşamaya başladığımda ikinci seyahatim Prag’a olmuştu. Türk ve Fransız arkadaşlarımızla beraber bir gece konaklamak üzere gezmeye gitmiştik. Biz ekim ayındaydık ve o aralar normalde hava çok soğuktu fakat şansımızdan Prag’a gittiğimiz ilk gün gayet güneşliydi. Bu yüzden ilk günümüz büyük bir kalabalığın içinde Karl Köprüsü’nde yürürken bir yandan gördüğümüz o harika manzaraların fotoğrafını çekmeye çalışırken bir yandan da birbirimizi kaybetmemeye çalışmakla geçmişti.
Ben o gün orada o kalabalıkta gezerken aslında çok etkilendiğim manzaralarda fazla insan görmekten hiç hoşlanmadığımı ve kış döneminde gezerken yaza göre çok daha fazla keyif alacağımı fark etmiştim. Hatta ilk günün sonunda dillere destan olan, bir gelenin bir daha gelmek istediği o şehir burası mıymış yani diye ukalaca bir düşünceyle pek beğenememiştim bile. Ama şimdi anlıyorum ki bunun sebebi tamamen o ilk günkü kalabalıkmış.
İlk günümüzün akşamında ertesi sabah iki arkadaşımla beraber tekrar köprüye gelip gün doğumunu izleme kararı aldık. Sabah oraya giderken gün doğumunu azıcık kaçırmıştık ama köprünün üzerinde neredeyse bizden başka insan yoktu ve bir önceki gün o çok beğendim manzara o anda çok çok daha güzel görünüyordu.
Prag gezip gördüğüm her detayıyla gerçekten kendisini bana aşık etti. Dünyanın en eski astronomik saatinin olduğu eski meydanda yürümeye başladığımda köprüye çıkan sokaklara ve ara yollara doğru açılan başka sokaklarda yürüdüğümde resmen bir tarihin içinde yürüyorum hissi hep peşimden geliyor. Kaleye doğru çıkarken gördüğüm şehir manzarası beni çok etkilemişti. Türkiye’de alıştığımız karışık ve hayli düzensiz görünen şehir manzaralarından sonra bu gayet normal diye düşünüyordum ama şimdi Avrupa’da gezdiğim diğer şehirlerle kıyasladığımda Prag’ın tamamen kendisine ait bir ruhu olduğundan çok eminim.
Bir kez de Cadılar Bayramı döneminde bulundum Prag’da. Hayatımda ilk defa bu bayramı kutlayan bir ülkedeydim ve ilk kez bunun için yapılan hazırlıklara, Cadılar Bayramı konseptli partilere tanıklık ediyordum. Ben Cadılar Bayramı süresince Çekya’daydım ve resmen o hafta biz bile hep bu telaşın içindeydik. Tam 31 Ekim’de ben yine Prag’daydım ve o akşam eski meydanda yürürken etrafımdan geçen maskeli, kostümlü insanları görüyordum. Yine de bu insanların hep bir partiye hazırlandığını ama beklediğimin aksine şehrin orta yerinde onlar için önemli olan günle alakalı herhangi bir kutlama olmadığını düşünüyordum. Bizde olsa sokaklarda bir sürü insan olurdu ve şehrin her yerinde bunu hissederdim diye düşünürken bir grup maskeli, kostümlü insan ellerinde enstrümanlar ve mumlarla beraber geldiklerinde içimdeki tüm sorular bir anda cevap bulmuştu tabi. Yaklaşık bir saat kadar eski meydanın farklı yerlerinde ben o büyük grubun gösterisini izledim.
Prag gezilerimin üçünde de Türkiye’den gelen arkadaşlarıma eşlik ediyordum. Öncesinde sıkça önünden geçtiğim yerleri sevdiklerime gezdirmekten keyif alıyor, kendimi oraya ait hissediyordum. Her misafirim “Hüma buraya tekrar gelmek lazım.” diyerek ayrılıyordu şehirden. Arkadaşlarımdan birisiyle bir akşam Astronomik Saat Kulesi’nin tepesine çıkmıştık. O ana kadar fazlasıyla bizi büyüleyen şehir, kuleden gördüğümüz manzarayla bizi mest etmişti doğrusu.
Prag’a son gittiğimde arkadaşlarımla beraber nehirde tekne turu yapmak ve Nazım Hikmet’in gittiği kafeye gidip bir kahve içme fırsatı yakalamıştım.
En çok sevdiğim şehre veda ederken tesadüfen ilk gittiğimde kaldığım hostelde kalmış oldum. Bu benim için çok duygusal bir vedaydı.
Bu şehirde en çok gece yürüyüşü yaparken şehrin içine kapanmasını ve o halde sokaklarında hiçbir acelem olmadan bir sürü düşünceyle beraber dolaşırken bana hep bir ilham vermesini özleyeceğim.
Hüma,
English Version…
Prague | Praha
Prague… That fairy-tale city. It wouldn’t be right to say that I didn’t have the same feelings while walking around that fascinating city that everyone talks about with love and admires. I’ve been to Prague seven times before I return to Turkey, and every time I go, I decide that I like it more, that I fall in love with this city more.
When I started living in Czechia, my second trip was to Prague. We went on a tour with our Turkish and French friends to stay overnight. We were in October and it was normally very cold at that time, but luckily, the first day we went to Prague was very sunny. That’s why our first day was spent walking on the Charles Bridge in a big crowd while trying to take pictures of the wonderful landscapes we saw while trying not to lose each other.
While I was walking there that day in that crowd, I realized that I did not like seeing too many people in the landscapes that I was really impressed with, and that I would enjoy it much more in winter than in summer. In fact, at the end of the first day, I didn’t even like it with a cocky thought that this is the city that is legendary and that a visitor wants to come again. But now I understand that it was all because of the crowd that first day.
In the evening of our first day, the next morning, I decided to come back to the bridge with my two friends and watch the sunrise. We missed the sunrise a little bit when we went there in the morning, but there were almost no people other than us on the bridge, and the view that I liked the previous day looked much, much more beautiful at that moment.
Prague really fell in love with me with every detail I visited. When I start walking in the old square where the world’s oldest astronomical clock is located, when I walk on the streets leading to the bridge and other streets leading to the side roads, I always feel like I am walking in a history. The view of the city that I saw as I was walking towards the castle impressed me a lot. I used to think that this is quite normal after the messy and rather irregular city landscapes we are used to in Turkey, but now when I compare it to other cities I have visited in Europe, I am very sure that Prague has a soul of its own.
I was in Prague once during the Halloween period. I was in a country celebrating this holiday for the first time in my life, and for the first time I was witnessing the preparations made for it and the Halloween-themed parties. I was in Czechia during Halloween and officially even we were in this rush that week. Exactly on October 31st, I was in Prague again, and that evening as I was walking in the old square, I saw masked and costumed people passing by. Still, I thought that these people were always preparing for a party, but contrary to what I expected, there was no celebration in the middle of the city related to the day that was important to them. While I was thinking that there would be a lot of people in the streets and I would feel it all over the city if we were there, all my questions were answered at once when a group of masked and costumed people came with instruments and candles in their hands. I watched the show of that big band in different parts of the old square for about an hour.
I was accompanying my friends from Turkey on all three of my trips to Prague. I enjoyed showing my loved ones the places I had passed by before, and I felt like I belonged there. Each of my guests said, “Huma, we need to come here again.” he was leaving the city. One of my friends and I went to the top of the Astronomical Clock Tower one evening. The city, which had fascinated us so much until that moment, enchanted us with the view we saw from the tower.
The last time I went to Prague, I had the opportunity to take a boat tour on the river with my friends and go to the cafe where Nazım Hikmet (He is a Turkish writer.) went and have a coffee.
As I said goodbye to my favorite city, I stayed in the hostel I stayed in when I first went. It was a very emotional farewell for me.
I will miss the fact that it was shut up in the city while walking at night in this city and that it always inspired me while wandering around the streets with so many thoughts without any haste.
Hüma,
